verslag van de maand februari/maart

Hallo allemaal.

Eindelijk na een maand weer een bericht en foto's van down under.
Het is nu 22 maart en we zitten hier nu in de herfst, maar daar was in eerste instantie nog niet veel van te merken. We hebben nu al wel wat meer regendagen gehad en het begint, vooral 's avonds wel wat af te koelen.

Naar Christchurch in het van weekend 24/25 februari.
Zaterdagochtend vertrokken Jose en ik voor een weekend naar Chrch. Onderweg via de bergen knapte het weer na Arthurs Pass al aardig op en werd het naarmate we de stad naderden warmer. Na ingecheckt te hebben in het motel ontmoetten we Jacinta, een vriendin van Jose en zij is met ons meegegaan naar de stad. Eerst naar the Wall of Rememberence, die is neergezet ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de aardbeving op 22 februari 2001. Op de muur staan alle namen van de slachtoffers in het Engels en evt ook in hun eigen taal, er waren vrij veel Aziaten onder de slachtoffers. De herdenking was net een paar dagen daarvoor geweest en er lagen veel bloemen De muur ligt langs het riviertje de Avon. Daarna doorgelopen naar het gedeelte wat lange tijd de Red Zone is geweest. Er stonden hekken omheen en je mocht daar nier binnen komen. Veel gebouwen daar zijn nu afgebroken en weer opnieuw opgebouwd, behalve de kathedraal, die staat er nog steeds zo bij als 7 jaar geleden. Ze zijn er nog steeds niet helemaal over uit of hij moet worden hersteld of afgebroken. De nieuwe gebouwen zijn allemaal erg modern en ik herkende niet heel veel meer van 2012 toen ik daar was, maar de tram rijdt wel weer, dat was een bekend gezicht. We hebben de Art Gallery bezocht, een gebouw wat uit veel glas bestaat, erg mooi. Ook dat was lang gesloten, maar nu weer in volle glorie open. Het bijzondere is dat alle musea ed daar gratis te bezoeken zijn.
Daarna zijn we naar het Canterbury Museum geweest waar behalve een tentoonstelling met foto's van National Geographic ook een overzichtstentoonstelling was over de vroegere bewoners van Nw Zeeland en hoe ze leefden.Jacinta nam ons nog mee naar de Cardboard Cathedral. Deze tijdelijke kerk is gebouwd ter vervanging van de echte kathedraal en is ontworpen door een Japanse architect. Hij is bijna helemaal opgebouwd van kartonnen kokers. De binnen kant van het dak, het kruis, de preekstoel en het doopvont dat in de kerk staat.Het was heel bijzonder om te zien. de discussie om de oude kathedraal te herstellen is nog steeds in volle gang, dus misschien is deze kerk echt alleen maar tijdelijk.
Het was een heerlijke dag en de rit door de bergen is altijd erg mooi. het blijft boeiend om door al die verschillende landschappen te rijden.

Op donderdag 8 maart kwam Martijn aan in Punekaiki en daar ben ik hem gaan ophalen zodat hij ook nog even wat tijd had om daar wat rond te kijken.Het was een veel rustiger zee dan de keer dat ik er geweest was samen met Jose net na de cycloon. Het gedeelte van de weg dat weggeslagen was toen, was nog niet gemaakt, maar dat moeten ze ook vanaf het strand doen naar boven. Zo blijf je nog steeds de gevolgen zien van Fehi, de cycloon.
Zaterdag begon het Wild Foods Festival om 10 uur. Het was prachtig warm weer, erg fijn voor de plaats waar het festival wordt gehouden, een groot grasveld in het dorp. Er waren 20.000 kaarten beschikbaar, maar niet alles verkocht. Er zijn nl restricties wat betreft het alcohol gebruik, of eigenlijk misbruik. Veel van de jonge mensen die er liepen waren verkleed. Aan het eind van de dag vindt ook altijd de verkiezing plaats van mooiste en origineelste verklede groep. Er waren weer prachtige creaties bij. In de eettentjes kun je van alles kopen. te beginnen bij de stand van de jongens met een grote stapel hout waar ze de HuHu Grubs uit halen, dat zijn grote dikke meelwormen die je rauw en levend kunt eten of ze worden gemarineerd en dan opgegeten.Het is een hele uitdaging zo'n dikke HuHu Grub te eten!Je kunt op de foto's zien hoe ze eruit zien. Martijn heeft een gemarineerde gegeten, ze schijnen naar pindakaas te smaken.
De mensen die hier staan in de tentjes zijn vaak vrijwilligers van een organisatie en het geld dat ze verdienen is dan ook voor hun vereniging of club. We hebben heerlijke tonijn op 3 manieren klaargemaakt gegeten, dat geld gaat naar de school in Barrytown, zij verzorgen elk jaar de tonijn stand.
Verder stonden er nog tentjes met Pig Nipples, gebakken en op een stokje geregen. Veel belangstelling gaat ook altijd uit naar een standje met Mountain Oysters, schapen testikels, deze worden ook gebakken en in stukjes gesneden. Er was de hele dag muziek op het grote podium met zelfs nog een band uit Nederland.

Dinsdag 13 maart vertrokken Martijn en ik voor onze rondreis naar het zuiden met een auto die we hier in Hokitika gehuurd hebben. We zouden helemaal doorrijden naar het uiterste puntje van het Zuideiland, Bluff. Na eerst koffie gedronken te hebben in HeriHeri in een klein koffiezaakje met,voor mijn vegetarische medereiziger, de heerlijkste lunchgerechten waarna we doorreden via Franz Josef richting Foxgletsjer. Ook hier was nog heel duidelijk de grote schade te zien van de cycloon. Op dit gedeelte van de Highway hadden zo'n 100 toeristen vast gestaan bijna 24 uur door alles wat er naar beneden kwam van de bergen. Wij reden door tot de zalmkwekerij waar we gingen lunchen. Uiteraard alleen maar zalmgerechten verkrijgbaar. Heerlijk!! Het rijden over de Highway (overal 2 baans) door de bergen was erg prachtig en het is al weer een paar jaar geleden dat ik voorbij Franz Josef ben geweest. Soms hoog en steil, maar vooral kronkelig. We zouden de eerste dag naar Wanaka gaan om daar 2 nachten te verblijven. het is ongeveer 450 km, maar daar hebben we bijna 8 uur overgedaan met hier en daar een korte stop. Wanaka ligt aan een prachtig meer, is eigenlijk helemaal niet zo'n grote plaats maar wel erg druk. Mooi motel hadden we hier. De volgende dag naar het dorp om te kijken wat we wilden doen hier. Martijn wilde eigenlijk een track, of een gedeelte ervan lopen, maar daar mocht ik met mijn huurauto niet komen, het is een groot gedeelte onverharde weg, dus veel steenslag. Hij heeft toen een andere uitgekozen wat dichter in de buurt. 's Middags zouden we dan samen met de watertaxi naar het eilandje Mou Waho dat in Lake Wanaka ligt gaan. Watertaxi, dan denk je toch: dat kunnen oudere mensen makkelijk doen! Het meer leek vanaf de kant best rustig, maar toen we enkele meters uit de kant waren zei de "bestuurder" van de boot dat het best ruig kon worden, zeker als we de bocht om waren. We waren met 4 mensen aan boord plus de driver natuurlijk. Er was behoorlijk flinke golfslag, dus het bootje klapte iedere keer op het water. je kon nauwelijks blijven zitten op je plaats en om je knieën en rug te sparen moest je voorin staan om je vast te houden aan een stang. Een troost, hij zei dat de terugtocht minder erg zou zijn! Na ongeveer 45 min varen kwamen we aan bij het eilandje. Hier was het lekker zo uit de wind. Het was nog een flinke klim naar boven, want daar was het bijzondere aan dit eiland. Bovenop de berg is nog een meertje met daarin weer een eiland. het staat ook wel bekand als: An Island in a Lake on an Island in a Lake on an Island in the ocean. Het eiland is geadopteerd door de Rotary en zij onderhouden het daar een beetje. Er stonden 2 toiletten en een paar picknickbanken, waar ik gewacht heb tot de anderen weer terug waren. Ik had gezelschap van een Amerikaanse dame uit Ohio en een brutale Weka. Normaal een schuwe loopvogel, maar blijkbaar kreeg hij daar ook nogal eens eten van de mensen. Ik had mijn nog niet helemaal opgegeten appel even laten liggen en daar had hij hem al te pakken.Gelukkig is fruit dan niet zo erg, maar soms hebben ze ook dingen met plastic en dat is niet zo goed.Het klopte dat de terugtocht iets minder bumpy was.
We zijn daarna nog even doorgereden naar The Wanaka Tree. een 70 jaar oude boom die heel alleen in het meer staat. Er staan bordjes bij dat je er niet in mag klimmen of dingen in mag hangen. De gemeente past er blijkbaar goed op.

De volgende dag doorgereden naar Bluff. Weer een heel ander landschap rijdt je dan door. Het werd steeds slechter weer en uiteindelijk vlak voor Bluff, goot het van de regen en waaide het behoorlijk. Wat een desolaat stadje zo aan het einde van het vasteland. De huizen hebben er erg te lijden van de wind van zee, het ziet er triestig en troosteloos uit. we hadden geboekt in het Foveau Motel, op de plaatjes een mooi Art Deco stijl hotel.Het dateerde van de jaren 30, dat was ok wel te zien van binnen, maar ook wel heel mooie originele dingen waren er nog goed zichtbaar. De eigenaar was een aardige dame van 76 die de hele wereld had over gereisd. Ze was dirigente geweest van een groot koor in Auckland en had dit hotel 5 jaar geleden gekocht. Nu werd ze er te oud voor en wilde het graag verkopen, Maar dat viel niet mee. De mensen die hier komen zijn vaak op doorreis naar Stwewart Island, een vogeleiland met zo'n 500 mensen bewoners dat hier 1 uur met de Ferry varen vandaan ligt. En..... de beroemde Blufff Oysters. 1 maart was het seizoen weer begonnen, dus uiteraard hebben wij ook oesters gegeten in een mooi restaurant met uitzicht op zee en de beroemde wegwijzer. Je zit daar maar 4800 km van de Zuidpool!

Via de oostkust de volgende dag richting Otago Peninsula. Om daar te komen moet je een stukje door Dunedin, een van de grotere steden op het Zuideiland rijden. 4 baans wegen, dat was weer even wennen. En dan rijd je op het schiereiland. Vlak langs het water. Niets geen uitwijkmogelijkheden. 2 baans en kronkelig. Dat was een beetje afzien.
Ook in het motel was het een beetje afzien, want er was geen warm water, dus geen douche. Ook hier bleven we 2 nachten . 's Avonds weer een klein stukje terug naar Portobello om te eten en wat boodschappen te doen. De volgende morgen hadden we besproken voor de Yellow Eyed pinguïn tour. Deze pinguïn soort komt alleen voor in Nw Zeeland en wordt ernstig bedreigd met uitsterven. Dit sanctuary zorgt ervoor dat ze goede
plaatsen hebben om te schuilen als ze in de rui zijn, dan komen ze nl niet in het water en kunnen dus geen vis vangen. De rui periode duurt bij deze soort ongeveer 4 weken en als ze van te voren niet goed gevoed zijn overleven ze zo'n periode niet. Dan kunnen ze in het ziekenhuis van de sanctuary worden opgevangen, bijgevoerd en weer uitgezet worden. Ze hadden nu 22 pinguïns in de opvang, maar de meesten zaten apart en waren nog erg zwak. Er zaten nu 2 soorten, de Yellow Eyed Pinguïn en de Snares Pinguïn, dat is degene met het kuifje.
Na de tour vervolgden we onze weg naar het uiterste puntje van het schiereiland, Taiaroa Head, waar de albatros kolonie is. We konden vanuit het uitkijkpunt 4 nesten met jongen zien(1 jong per nest). Deze waren nu ongeveer 4 weken oud en wegen al 5 kilo. Ze verblijven de eerste 8 a 9 maanden op het nest en eiland en worden dan gevoed door hun ouders. Vervolgens komen ze niet meer aan land de eerste 3 jaar. Daarna komen ze nog terug naar hun geboorteplek, maar zoeken pas 2 jaar later hun partner uit om ook te nestelen.Het zijn bijzonder mooie, grote sierlijke vogels in de lucht, maar het landen gaat erg clumsy en er zijn er ook die zich wel verwonden aan hun poten als ze landen.

Zondag reden we verder richting Christchurch. 1e stop was nu bij de Moeraiki boulders, grote ronde keien die hier op het strand liggen en nu was er ook 1 zichtbaar in de helling achter het strand.Het blijft een bijzonder gezicht. Bij sommige lijkt het net het schild van een reuzenschildpad.Onderweg zijn we nog bij Niagara watervallen gestopt!!

Tegen de avond kwamen we aan in Ashburton. Vanaf hier zou Martijn de bus nemen naar Christchurch de volgende dag en ik weer via Arthurs Pass naar de Westkust, terug naar huis.Onderweg nog even gestopt een paar keer om wat foto's te maken. Op de parkeerplaats kwam er net een Kea (berg papegaai) uit de bosjes, later gevolgd door nog een soortgenoot. Ook deze vogels schooien om eten bij de mensen en zijn wel erg brutaal. Degene die er het eerst was zette al zijn verenl uit tegen zijn soortgenoot, maar die trok zich er niets van aan. Mooie foto geworden, dat wel. Later ook nog even gestopt bij Castle Hill Rock.
Weer thuis in Hokitika bleek dat we 1700 km hadden gereden die week.Dat heb ik wel gemerkt de volgende dag. Nu ga ik weer proberen wat foto's erbij op te zetten.

Lieve groet, Wilma